Οι εκλογές είναι εκλογές, τι να κάνουμε…(άρθρο του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου)

Ή «πάρτε το χαμπάρι, δεν είναι καιροί για έξυπνους ανθρώπους, ας υποτιμήσουμε τη νοημοσύνη όλων!»

Η προεκλογική περίοδος αποκαλύπτει πάρα πολλά για το ποιόν του καθενός από εμάς που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα κοινά, είτε είμαστε νιούφηδες στην πολιτική σκηνή είτε παλιές καραβάνες. 

Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται τα θέματα που υπάρχουν σε μια πόλη αλλά και οι λέξεις που επιστρατεύονται για να τα χαρακτηρίσουν αντικατοπτρίζουν και τη γενικότερη εικόνα που έχει η πολιτική στη χώρα μας.

Κάνοντας μια βόλτα στην πόλη της Δράμας και χαζεύοντας τα εκλογικά κέντρα, αναρωτιέται κανείς τι είναι το λιτό, τι είναι το απέριττο και ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για το ίματζ του, το πρεστίζ του, και ποιος για το κοινό καλό.

Αυτά που βλέπουμε λοιπόν, είναι:

1. Βιτρίνα

2. Θεαθήναι

3. Κινήσεις εντυπωσιασμού (πρώτοι εμείς κάναμε, πρώτοι εμείς είπαμε… )

4. Ίματζ

5. Πρεστίζ

6. Δια αντιπροσώπου Αυτοπροβολή (χρησιμοποιούμε τους άλλους για να προβληθούμε)

Όλα αυτά έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι τελικά για τους περισσότερους, αυτό που έχει σημασία, είναι να κερδίσεις τις εκλογές, λέγοντας τα κατάλληλα πράγματα, χωρίς ηθικές αναστολές και φραγμούς, σκεφτόμενος ότι, «που θα πάει, αν εγώ προχωράω μπροστά και εσένα σε κρατάω πίσω, κάποια στιγμή θα βρεθούμε» (ευχαριστώ Radiohead).

Υπάρχει λύση για να τελειώνει αυτή η ιστορία με αυτούς τους επιτηδευματίες της πολιτικής (αλήθεια, δε θα έπρεπε να πληρώνουν και επιπλέον ΟΑΕΕ για τις επενδύσεις τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;).

Η λύση είναι να ξεφύγουμε από τη λογική της προσωποκεντρικότητας και του κομματισμού. Για να το πετύχουμε αυτό οφείλουμε να επικροτούμε παρατάξεις που προτάσσουν εαυτόν και μόνον, που δε χρησιμοποιούν το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι για να προβάλλουν το δικό τους έργο, μη προβάλλοντάς το στην ουσία. Να μην εμπιστευτούμε την τόσο πολύτιμη ψήφο μας ξανά σε ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν τις εκλογές και να χρησιμοποιήσουν τη νίκη τους για προσωπικό όφελος (εντάξει, κάτι κάνουν και για τη Δράμα).

Βέβαια, όλα αυτά μέχρι να αποφασίσει κανείς να συμμετάσχει ενεργά σε μια εκλογική διαδικασία. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τακτικές παιδιών δημοτικού σχολείου, που κατηγορούν, μαρτυρούν και προσπαθούν έτσι να κερδίσουν την εύνοια των δασκάλων τους. Είναι τόσο προκλητική η συμπεριφορά που συναντάται, ώστε είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθεί κανείς και να μην ανταποδώσει τα πυρά. Και έτσι, οι επιτηδευματίες της πολιτικής προσπαθούν να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπούς μας στο παιχνίδι τους.

Πριν κάποιους μήνες, όταν ανακοίνωνα την υποψηφιότητά μου ως Δημοτικός Σύμβουλος με το Project Δράμα 2020 με τον παιδικό φίλο μου Βαγγέλη Καλφόπουλο ως Υποψήφιο Δήμαρχο σε φίλους και γνωστούς, κάποιοι μού εύχονταν να βγω «αλώβητος» από την όλη διαδικασία. Επίσης μου έλεγαν, «μα που πας, θα σε φάνε ζωντανό» ή «πρόσεχε τα βρώμικα παιχνίδια» και άλλα τέτοια. Ενώ είχα μια γενική εικόνα στο μυαλό μου, δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος τι εννοούσαν. Τώρα που πήρα όμως μια γεύση από το παιχνίδι, το κατάλαβα. Οι εκλογές είναι εκλογές, και οι επιτηδευματίες της πολιτικής έχουν καταντήσει αυτή τη γιορτή της δημοκρατίας σε παρασκηνιακό παιχνίδι εντυπώσεων. Το βλέπει κανείς ξεκάθαρα ακόμα και στα προγράμματά τους – όχι σε όλων τα προγράμματα βέβαια. Δίπλα από τις θέσεις και τις προτάσεις τους, φιγουράρουν σελίδες με τα ψέματα του ενός και του άλλου, φωτογραφίες από «έργα της τελευταίας στιγμής για ψηφοθηρία» και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες επιπέδου κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης (τόσο χαμηλά έχουμε πέσει).

Η όλη διαδικασία σε κάνει να νιώθεις λίγο φοιτητής. Που ξεκινάς με όνειρα και ελπίδες τις σπουδές σου και όταν τελειώσεις συνειδητοποιείς πόσο διαφορετικά λειτουργεί ο κόσμος. Ξέρετε γιατί στη χώρα μας ο κόσμος που έχουμε φτιάξει είναι τέτοιος, σκληρός και ανελέητος όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό; Γιατί μαθαίνουμε από μικροί να κοιτάμε την πάρτη μας. Και όταν λέω από μικροί, εννοώ από τα φοιτητικά χρόνια που μας περιχαρακώνουν οι φοιτητικές κομματικές παρατάξεις, οι «νεολαίες». Μέσα από αυτές μαθαίνουμε να εξυπηρετούμε το προσωπικό μας όφελος με κάθε κόστος, μια νοοτροπία που κουβαλάμε για όλη μας τη ζωή και τη μεταλαμπαδεύουμε και στα παιδιά μας. Αυτά είναι τα κόμματα στην Ελλάδα αγαπητοί μου. Αυτά μας έχουν καταστρέψει. Για αυτά τσακωνόμαστε (και για τις ομάδες).

Σύμφωνοι, σε κυβερνητικό επίπεδο, αναγνωρίζω την ανάγκη ύπαρξης μιας ενιαίας γραμμής πλεύσης, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η διακυβέρνηση μιας χώρας. Τα κόμματα όμως – αφού υπάρχουν, τι να κάνουμε τώρα, να τα κάνουμε παράνομα, δε γίνεται – πρέπει να περιορίζονται εκεί, στην κυβέρνηση της χώρας. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει να είναι υπερκομματική, να προτάσσει το κοινό καλό, την κοινή λογική, το αυτονόητο, και να μην εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες ενός κεντρικού κυβερνητικού κομματικού σχηματισμού, όποιος και αν είναι αυτός. Ώρα να τελειώνει αυτή η ιστορία σε τοπικό επίπεδο. Φτάνει τόσο που μας έχουν υποτιμήσει τη νοημοσύνη.

Δεν πάμε λέω εγώ καλύτερα να την αράξουμε σε ένα ξυλόσπιτο στον κήπο, χωρίς το ρεύμα μας, χωρίς φως, χωρίς τίποτα, σαν αυτό του Project Δράμα 2020, και να γνωρίζουμε τον κόσμο και να μας γνωρίζει κι αυτός για το τι είμαστε και όχι για το τι φαινόμαστε; Έμαθα ότι τα παιδιά του Project στήνουν και σουβλακοκαταστάσεις εκεί.

Πολύκλειτος Κεραμιτσόπουλος (Κλήμης) του Κωνσταντίνου

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με το Project Δράμα 2020

(Ντε λα Ξάπλα και Κουνατονόρες)

Share