Κύκλος τρίτος: “Αυτά” και άλλα ενδιαφέροντα...Το παιχνίδισμα του ήλιου με τα σύννεφα και η μεγάλη συμμετοχή σκηνοθετών από τα τρία διαγωνιστικά τμήματα του Φεστιβάλ, έδωσαν τον τόνο στην παρουσίαση της σημερινής ημέρας. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης καλωσόρισε τους δημιουργούς, προκαλώντας τους παράλληλα να εκθέσουν τους προβληματισμούς τους και ως άνθρωποι του κινηματογράφου, στο πολυπληθές ακροατήριο.
Ο διάλογος ήταν ιδιαίτερα ζωντανός αν και οι περισσότεροι δημιουργοί φάνηκε να υποστηρίζουν την άποψη, ότι οι ταινίες τους, ως αυτόνομα καλλιτεχνικά γεγονότα, μπορούν να μιλούν από μόνες τους. Εκτός των Ελλήνων σκηνοθετών, παρόντες ήταν μια Ελβετή και ένας Ούγγρος σκηνοθέτης.
Στη σημερινή συνάντηση παρόντες ήταν:
Εθνικό διαγωνιστικό
Αλέξανδρος Σιπσίδης - “Iris”
“Όταν πιστεύεις σε κάτι μπορεί να πραγματοποιηθεί, ειδικά η αγάπη θέλει θυσίες”. Δανείστηκα αυτό το λόγο, αφού άμα πιστεύεις σε κάτι πολύ μπορείς να το κάνεις. Έτσι ξεκίνησα σε αυτή την ταινία πιστεύοντας σε αυτήν μέχρι το τέλος, ότι θα την ολοκληρώσω, έχοντας την ιδέα για το θέμα της από την αρχή των γυρισμάτων μέχρι και το τελικό γύρισμα, το ίδιο και αμετάβλητο.”
Αδάμ Καρυπίδης - “Hunting Frogs”
Είναι ένα σπονδυλωτό δράμα με τρεις ιστορίες, κοινωνικού περιεχομένου.
Βικτώρια Τρέτσιακ - “Κύκλωπας 2”
Είναι ένα σύγχρονο παραμύθι για το πώς ένα παιδί ξεπερνάει τη μοναξιά και τις δυσκολίες του, μέσα από μια μοναδική περιπέτεια. Η ταινία έχει γυριστεί στο Ηράκλειο.
Δημήτρης Μπίτος - “Κόντρα”
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη.
Ρηνιώ Δραγασάκη - “Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν κι ο Φρέντυ”
Είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του '80 και έχει να κάνει με ένα μικρό κορίτσι που φαντασιώνεται ότι για την απουσία του μπαμπά της, ευθύνονται ο Λένιν και ο Φρέντυ Κρούγκερ.
Λευτέρης Χαρίτος - “Νύφη”
Η ταινία έγινε για μια νύφη που την παράτησε ο γαμπρός στην εκκλησία και δεν πήγε να την παντρευτεί. Έτσι αυτή τριγυρνάει στην Αθήνα και δεν ξέρει τι να κάνει...
Λίζα Αποστολοπούλου - “Κάποιος”
Μια ταινία η οποία περιλαμβάνει αρχικά την τόσο κοντινή ιδέα του κινδύνου, της μοναξιάς και της συντροφικότητας σε έναν αχανή κόσμο.. Η σκηνοθέτης ζήτησε συγνώμη για τα προβλήματα στο ήχο της ταινίας κατά τη διάρκεια της χθεσινής προβολής.
Digi 2011
Κλειώ Φανουράκη - “Φτου! ξελευθεριά για όλους”
Σε ένα χωριό της Κρήτης δύο ομάδες παιδιών… Μια διεθνής ομάδα που χορεύει, γνωρίζει τους ντόπιους της περιοχής και ο χορός γίνεται αφορμή για διάδραση των πολιτισμών.
Αλέξανδρος Σκούρας - “Gran Partita”
Το “Gran Partita” είναι μια απλή ιστορία για τη συμπόνια, ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς κοινά στοιχεία ή ενδιαφέροντα, χωρίς προσωπικές σχέσεις, παρά μόνο τη συνύπαρξη τους σε έναν κοινό τόπο μια δεδομένη στιγμή.
Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Κώστας Σκύφτας - “Dead on time”
Μια ταινία δράσης γυρισμένη στην Πάτρα. Η υπόθεση αφορά ένα ζευγάρι που μένει από βενζίνη στη μέση του πουθενά, πέφτουν αιχμάλωτοι κακοποιών και ανακαλύπτουν πως τελικά ο θάνατος είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους.
Διεθνές διαγωνιστικό
Felicie Haymoz (Ελβετία) - “Θα ξανασυναντηθούμε ποτέ;”
Είναι η ιστορία ενός φαροφύλακα, ο οποίος τραγουδάει στη θάλασσα προκειμένου να ξορκίσει τους εφιάλτες του.
Gyorgy Mor Karpati (Ουγγαρία) - “Δάσος”
Ένας φόνος διαπράττεται στο δάσος. Ένας νεαρός άντρας βρίσκεται μπλεγμένος σε όσα διαδραματίστηκαν και η συγκεκριμένη εμπειρία, έχει μια ολοένα και πιο ανησυχητική επίδραση πάνω του.
Διαδραστικός διάλογος...
Η πρώτη ερώτηση προς τους σκηνοθέτες αφορούσε το ποιοι από αυτούς φιλοδοξούν μέσα στα επόμενα δύο χρόνια να κάνουν μια μεγάλου μήκους ταινία. O Gyorgy Mor Karpati, ο οποίος πήρε πρώτος τον λόγο είπε ότι θα προτιμούσε να κάνει πάλι ταινία μικρού μήκους. Στο σημείο αυτό έκανε παρέμβαση η Felicie Haymoz, που ρώτησε τον Ούγγρο σκηνοθέτη αν η ταινία του ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια και την διέκοψε ξαφνικά για να την κάνει μικρού μήκους. Η απάντηση του Gyorgi ήταν ότι προτιμάει να δίνει ξαφνικό τέλος στις ταινίες του, για να δίνει τη δυνατότατα στον θεατή να πλάσει με τη φαντασία του το δικό του τέλος.
Ο Λευτέρη Χαρίτος ανέφερε ότι πολλοί σκηνοθέτες που βρίσκονται στο φεστιβάλ θέλουν να κάνουν ταινίες μεγάλου μήκους, αλλά σημείωσε ότι παρά το μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει από το εξωτερικό για τις ελληνικές ταινίες, δεν υπάρχουν λεφτά στην Ελλάδα για τις παραγωγές, με αποτέλεσμα να μην προχωράνε τα πράγματα. Τόνισε επίσης ότι υπάρχουν σκηνοθέτες όπως ο Λάνθιμος και ο Τσίτος που κάνουν ταινίες με δικά τους λεφτά και κατέληξε ότι όποιος είναι αποφασισμένος να κάνει μόνος του μια ταινία, τελικά θα την κάνει χωρίς να περιμένει τα όποια χρήματα από τις χρηματοδοτήσεις, τα οποία δεν είναι και αρκετά. Κάπου εκεί ακούστηκε από το πάνελ, η φράση “λεφτά υπάρχουν”.
Με αφορμή την κουβέντα που άνοιξε για το “λεφτά υπάρχουν” ο Κώστας Κωνσταντινίδης ρώτησε την Felicie Haymoz από την Ελβετία, για τον χρόνο που απαιτείται ώστε να βρει χρήματα για τις ταινίες της στη χώρα της, θεωρώντας δεδομένο ότι χρήματα υπάρχουν στην Ελβετία.
Απαντώντας η σκηνοθέτης είπε ότι χρειάστηκε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα για να βρει τα χρήματα, όντας η ίδια παραγωγός στην πρώτη της ταινίας, βρήκε συμπαραγωγή από την Ελβετία και το Βέλγιο, αλλά σε επόμενη της ταινία θα προτιμούσε να βρει κάποιον άλλο να κάνει την παραγωγή.
Είναι το “μικρό” συμπιεσμένο “μεγάλο”;
Η επόμενη ερώτηση αφορούσε το γιατί δεν θεωρείται η μικρού μήκους μια “συμπιεσμένη” μεγάλου μήκους ταινία. Η Ρηνιώ Δραγασάκη υποστήριξε ότι η ταινία μικρού μήκους είναι “άλλο πράγμα” σε σχέση με την μεγάλου μήκους, αφού υπάρχουν μικρού μήκους που βασίζονται σε μια ιδέα, αλλά και άλλες που θα μπορούσαν, με μια εξέλιξη του σεναρίου να γίνουν μεγάλου μήκους. “Χρειάζεται όμως και στη δεύτερη περίπτωση άλλη αντιμετώπιση”, κατέληξε.
Ο Λευτέρη Χαρίτος έφερε το παράδειγμα μιας προηγούμενης ταινίας του, η οποία είχε διάρκεια δεκαπέντε λεπτών. Ήταν ακριβώς η διάρκειά της που έβαλε τον παραγωγό στον πειρασμό - λόγω της δουλειάς που έτσι κι αλλιώς θα γίνονταν για κλείσιμο μηχανημάτων, κάστινγκ και συγκρότηση συνεργείου τριάντα ατόμων - να του ζητήσει να την κάνει μεγάλου μήκους. Συμφώνησε πάντως και ο ίδιος ότι η ταινία μικρού μήκους απαιτεί άλλη αντιμετώπιση από την μεγάλου μήκους, προσθέτοντας ότι ακόμα και για τις μικρού μήκους ταινίες, οι χρόνοι έχουν συμπιεστεί λόγω της οικονομικής κατάστασης. Η Ρηνιώ Δραγασάκη, πρόσθεσε, ότι “παρά το γεγονός ότι έτσι έχουν σήμερα τα πράγματα, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ταινίες δεν πρέπει να γίνονται με τόση βιασύνη.”
Ο Αδάμ Λαμπρόπουλος, τόνισε, ότι “η μικρού μήκους σεναριακά είναι ένα είδος από μόνη της, άρα δεν πρέπει να τη συγχέουμε με την μεγάλου μήκους”. Η Βικτώρια Τρέτσιακ, είπε, ότι “η μικρού μήκους είναι σαν ένα διήγημα σε σχέση με το μυθιστόρημα που μπορεί να μοιάζει με τη μεγάλου μήκους”. Πρόσθεσε επίσης ότι παρά το ότι ο καθένας αγαπάει αυτό που κάνει και έχει την ευκαιρία να μάθει πολλά πράγματα, δεν πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος που δε θα ήθελε να κάνει ταινία μεγάλου μήκους.
Προσδοκίες ...μικρού μήκους;
Στη συνέχεια τέθηκε η ερώτηση για το ποια είναι προσδοκία κάποιου σκηνοθέτη που κάνει ταινία μικρού μήκους με τόσα προβλήματα γύρω από τις κινηματογραφικές παραγωγές.
Ο Λευτέρης Χαρίτος, μετέφερε τη δική του εμπειρία, ότι στην Αγγλία δηλαδή, θεωρείται αποτυχία να κάνει κάποιος μόνο ταινίες μικρού μήκους. Σημείωσε ότι στο εξωτερικό δεν υπάρχει επαγγελματίας σκηνοθέτης αποκλειστικά ταινιών μικρού μήκους. “Είχα καιρό να κάνω ταινία και έκανε μια ταινία μικρού μήκους, δεν έχω κάποια προσδοκία από αυτό”, πρόσθεσε.
Ο Κώστας Κωνσταντινίδης σημείωσε ότι εννοούσε και τις καλλιτεχνικές προσδοκίες, σημειώνοντας ότι θεωρεί πως μετά από δέκα ταινίες μικρού μήκους κάποιος σκηνοθέτης εξαντλείται. Απαντώντας ο σκηνοθέτης της ταινίας “Νύφη” τόνισε τη διαφωνία του με το ότι κάποιος εξαντλείται, φέρνοντας ως παραδείγματα σκηνοθέτες μεγάλου μήκους όπως ο Γούντι Άλεν και ο Ίνγγμαρ Μπεργκμαν έχουν κάνει δεκάδες ταινίες και οι ταινίες π.χ. του Άλεν βλέπονται με την ίδια ευχαρίστηση όπως και οι πρώτες του.
Ο Αλέξανδρος Σιπσίδης είπε ότι όλοι θέλουν να κάνουν και μεγάλου μήκους ταινίες και τόνισε ότι είναι ιδανικό να μπορεί κανείς να προσφέρει μέχρι τα βαθιά του γεράματα, κάνοντας τέχνη ή απλά το χόμπι του.
“Αυτά” και τα προβλήματά τους
Η επόμενη ερώτηση αφορούσε τους σκηνοθέτες που στην αρχική τους παρουσίαση έκλεισαν με την λέξη “αυτά” την παρουσίασή τους, χωρίς να αναφερθούν καθόλου στην ταινία τους. Ρωτήθηκαν αν είναι το “αυτά” μια αδυναμία επικοινωνίας για την ανάλυση των ταινιών τους.
Απαντώντας ο Δημήτρης Μπίτος τόνισε ότι “το να μιλάς για την ταινία είναι σα να αυτοϊκανοποιείσαι”. Θα περίμενα μετά το “αυτά” να μιλήσει κάποιος που είδε την ταινία και να ρωτήσει “ποια αυτά;” για να κάνουμε κουβέντα πάνω σε “αυτά”.
Στην παρατήρηση για το ποιες δυσκολίες βρίσκονται πίσω από “αυτά” ο σκηνοθέτης της ταινίας “Κόντρα” “ξέσπασε” λέγοντας ότι κοντεύει να πάθει κατάθλιψη, ακούγοντας τα τελευταία χρόνια συνεχώς για κρίση. “Δεν θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια επειδή υπάρχει κρίση, θα βρούμε ένα φίλο φωτογράφο, θα πάρουμε δέκα κούτες φιλμ και θα κάνουμε ταινία”, πρόσθεσε. “Αν έχεις να πεις μια ιστορία θα βρεις τον τρόπο να την κάνεις ταινία”, συνέχισε. “Κάνουμε μικρού μήκους γιατί δεν έχουμε λεφτά να κάνουμε μεγάλου, αλλά η ταινία είναι μια συμφωνία με την ανησυχία μας, για αυτό γίνεται”.
Τόνισε πάντως ότι ακόμα κι αν έκανε μεγάλου μήκους ταινία, θα επέστρεφε σε μικρού μήκους ταινίες.
Στη διευκρίνηση αν εξαιρεθεί το “οικονομικό” από τα προβλήματα των μικρομηκάδων, ο Μπίτος υποστήριξε ότι μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο χωρίς να υπάρχουν σχολές κινηματογράφου στην Ελλάδα και τόνισε ότι χωρίς υποδομές δεν μπορείς να έχει μεγάλες προσδοκίες από τον κινηματογράφο, σημειώνοντας ότι αυτή είναι η δική του αλήθεια. “Χρήσιμο θα ήταν να γίνει μια ακαδημία κινηματογράφου, να πάει κάποιος να μάθει πραγματικό κινηματογράφο”, κατέληξε.
Ο Αλέξανδρος Σιαπσίδης εξηγώντας το “αυτά” στην παρουσίαση της ταινίας του, ανέφερε ότι από τη στιγμή που ο θεατής έχει δει την ταινία, είναι περιττό ο σκηνοθέτης να εξηγήσει στον θεατή τι ήθελε να εκφράσει.“Από την στιγμή που έχουμε προλογίσει την ταινία στον κατάλογο του Φεστιβάλ δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε συνέχεια”, κατέληξε.
Ο Αδάμ Καρυπίδης, αναφέρθηκε στο σχόλιο του Δημήτρη Μπίτου για τις σχολές κινηματογράφου, τονίζοντας ότι παρά τις αδυναμίες δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, ειδικά όταν υπάρχουν καθηγητές όπως ο Βούλγαρης, ο Κόκκινος και ο Γραμματικός σε αυτές τις σχολές.
“Το στοίχημα στον κινηματογράφο είναι πάντα με τον εαυτό σου και δεν έχει τόσο σχέση με το είδος της γνώσης που θα πάρεις, ούτε με τη χρηματοδότηση», υπενθύμισε.
Παίρνονται το λόγο η Felicie Haymoz και αναφερόμενη στις δυσκολίες που συναντά κανείς, είπε ότι η ίδια δεν έχει τελειώσει σχολή κινηματογράφου, ότι δεν ήταν δύσκολο να μάθει για τη διαδικασία γυρίσματος μιας ταινίας, αλλά οι δυσκολίες της ήταν στη συγγραφή του σεναρίου και στις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει για να την ολοκληρώσει.
Ο Ούγγρος σκηνοθέτης, παραδέχτηκε ότι υπάρχουν δυσκολίες αλλά ότι δεν ήταν αξεπέραστες, προσθέτοντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η χρηματοδότηση για την οποία τόνισε απευθυνόμενος στους Έλληνες συναδέλφους του, ότι αυτοί ξέρουν καλύτερα πως είναι αυτό το ζήτημα.
Ο Θεός ...αν βάλει το χέρι του;
Η τελευταία ερώτηση αφορούσε την υποθετική ύπαρξη ενός κινηματογραφιστή Θεού, ο οποίος θα μπορούσε να λύσει άμεσα ένα πρόβλημα – εκτός του οικονομικού - για τον καθένα από τους σκηνοθέτες την επόμενη ημέρα.
Ο Αλέξανδρος Σιπσίδης θα ζητούσε ένα καλό σενάριο, η Κλειώ Φανουράκη ένα δεκαήμερο σε στούντιο με πολύ καλό εξοπλισμό, η Βικτώρια Τρέτσιακ ενίσχυση συνεργείου και εξοπλισμού στην Κρήτη, ο Δημήτρης Μπίτος θα ζητούσε έναν καλό σκηνοθέτη(!), η Ρηνιώ Δραγασάκη δε ζήτησε κάτι, ο Λευτέρης Χαρίτος θα ζητούσε αγάπη και κέφι για αυτό που κάνει όσο περνάν τα χρόνια, η Λίζα Αποστολοπούλου θα ζητούσε επίσης σενάριο, όπως και ο Gyorgy Mor Karpati, η Felicia Heymoz θα ζητούσε περισσότερο χρόνο για να κάνει αυτό που θέλει, ενώ ο Κώστας Σκύφτας τόνισε ότι δε χρειάζεται κάτι άλλο πέρα από χρήματα για να κάνει κινηματογράφο και ο συνεργάτης του Ανδρέας Λαμπρόπουλος θα ζητούσε την ικανότητα να μπορεί κανείς να δουλεύει σαράντα οκτώ ώρες χωρίς διακοπή!
(Ρεπορτάζ: Άγγελος Νουσδίλης)
Γραφείο Τύπου
Κατερίνα Πολύζου
6948484242
2521033462
fedra_po@dramafestival.ondsl.gr
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου