Κατερίνα
Βέργου
MA
in Clinical Psychology ...
Παιδιά
οκτώ έως δώδεκα χρόνων, είναι σήμερα περισσότερο ενημερωμένα για τα κανάλια
κοινωνικής δικτύωσης απ’ όσο είναι για το μάθημα της επόμενης μέρας.
Μικροί
μαθητές – ανήλικοι, με την συνενοχή και την ανοχή των ενηλίκων γονιών τους,
δημιουργούν δική τους σελίδα στο facebook με βασικό αίτημα την επικοινωνία με
τους φίλους τους.
Ανήλικοι
που συντάσσονται με την μόδα και δημιουργούν ηλεκτρονικό προφίλ, ορίζοντας συνυπεύθυνους τους γονείς τους,
προκειμένου να καλλιεργήσουν μια δήθεν στενή επικοινωνία. Πότε όμως;
Πριν
αυτά τα παιδιά δικτυωθούν κοινωνικά εντός τάξης, πριν μάθουν να διεκδικούν τους
φίλους τους και πριν μπορέσουν ν’ αντέξουν την απόρριψη! Παιδιά που δεν τολμούν
να σηκώσουν το χέρι τους στο μάθημα, παιδιά που απομονώνονται, που δεν
ανταποκρίνονται σύμφωνα με τις δεξιότητές τους στις γνωστικές προκλήσεις,
παιδιά θύματα ή θήτες στο πλαίσιο σχολικού εκφοβισμού και γενικά παιδιά, που
ακόμα εκπαιδεύονται υπό το άγρυπνο ενήλικο βλέμμα να ενταχθούν, να
συνδιαλλαγούν, ν’ ανταλλάξουν….
Υποκύπτοντας
σε ένα ακόμα αίτημά τους για συμμετοχή σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, γιατί έτσι
βλέπουν εκείνα το facebook, τα εκθέτουμε στην απομόνωση της σύγχρονης ζωής,
προδικάζοντας μαζί και το μέλλον τους. Παρανομούμε, επιτρέποντας την εμπλοκή
τους, σε σελίδες που δεν μπορούν απ’ τους κανονισμούς ν’ ανοίγουν στα δικά τους
στοιχεία και βάζουμε έτσι την «υπογραφή» μας να μη μάθει ποτέ το παιδί μας τι
σημαίνει όριο.
Επιβλέπουμε
τη χρήση του και έτσι νομίζουμε πως εκπληρώνουμε τη δική μας υποχρέωση για
προστασία, την ίδια στιγμή που το παιδί μας μυείται στον μοναδικό τρόπο
επικοινωνίας των ενηλίκων και ταυτόχρονα χάνει τη δική του ευκαιρία να
επικοινωνήσει πραγματικά.
Ηλεκτρονικός
υπολογιστής στο παιδικό δωμάτιο, κινητό δικό του, σελίδα στο facebook και το
μόνο που έμεινε να εδραιώνει τον γονεϊκό μας ρόλο είναι ένας κωδικός ασφαλείας,
που σύντομα όμως υπό την πίεση ενός επόμενου παιδικού αιτήματος θα του γίνει
γνωστός.
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου