Xρονογράφημα

του Χρήστου Χατζηγεωργίου

Μικρούλης, 13 χρονών ίσως, θυμάμαι τον Γεώργιο Ράλλη αρχηγό τότε της Ν.Δ. να σταματά τους παθιασμένους οπαδούς του κόμματός του να φωνάζουν ΟΥ!!!! στις συγκεντρώσεις της Ν.Δ., στις πλατείες κάθε φορά που αναφερόταν στο ΠΑΣΟΚ.

Θεωρούσε το γιουχάρισμα απαράδεκτο να ακούγεται στις πολιτικές συγκεντρώσεις και δήλωνε συνεχώς "δεν θέλω Ου".

Με τον καιρό η Ν.Δ. άλλαξε ηγεσία και οι οπαδοί της μπορούσαν ελεύθερα πλέον να φωνάζουν "κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ" , να αποκαλούν πρασινοφρουρούς όλους όσους ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ενώ και από την άλλη μεριά αποκαλούσαν φασίστα κάθε Έλληνα που αυτοπροσδιοριζόταν δεξιός.Ο "αυριανισμός" χαρακτήριζε την πολιτική ζωή, τα μπλε και πράσινα καφενεία ήταν πραγματικότητα, απεργοί ξεγύμνωναν απεργοσπάστες, στην Κρήτη κάναν οδοφράγματα για να μην περάσει ο Μητσοτάκης, ο λαός διχασμένος και οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί σε καθημερινή βάση.

Πέρασαν τα χρόνια, ηρέμησαν τα πάθη, αλλά την εξουσία κατείχαν συνεχώς μια ο ένας και μια ο άλλος (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), δανειζόταν και ξεχαρβάλωναν ένα πελατειακό κράτος που είχαν χτίσει σε αγαστή συμφωνία, χρέωναν τον τόπο και ικανοποιούσαν κυρίως τις οργανωμένες ομάδες που απαιτούσαν συνεχώς και καινούρια προνόμια και μετά ήρθε η κρίση....

Οι εκατομμύρια ψηφοφόροι που έτρεχαν από πόλη σε πόλη, από βουλευτικό γραφείο σε άλλο βουλευτικό γραφείο, οι ευνοημένοι από την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, το μέσον ....έγιναν ξαφνικά αγανακτισμένοι και όπως την Κυριακή των Βαϊων έραναν και ζητωκραύγαζαν τον Χριστό την επόμενη μέρα έβριζαν και λοιδωρούσαν  τους πολιτικούς τους αρχηγούς που πριν ένα χρόνο έτρεχαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες να τους δώσουν το χρίσμα.

Και πάλι οι οργανωμένες ομάδες κατάφεραν τα πρώτα χρόνια της κρίσης αλλά και μέχρι σήμερα να διασώσουν τα περισσότερα από τα κεκτημένα. Την κρίση την πλήρωσε ο απλός κόσμος που ποτέ δεν ήταν κομμάτι της διαπλοκής και κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Κάθε φορά  που γινόταν λόγος για ΔΕΚΟ, εκκλησία, ελεύθερους επαγγελματίες, δημόσιο, κλειστά επαγγέλματα υψωνόταν ένα τείχος.

Η συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέχιζαν στο ίδιο βιολί σαν να μην άλλαξε μια μέρα, σαν αυτή η χώρα να μπορούσε να συντηρεί υπερχρεωμένες και υπερστελεχωμένες υπηρεσίες, σαν να μπορούσε με ανθρώπους κάτω από το όριο της φτώχειας να δίνει μισθούς και συντάξεις όπως πριν, σαν να μπορούσε να διατηρήσει τη φορολογική ασυλία χιλιάδων επαγγελματιών, σαν να μπορούσε να καλύπτει συνεχώς τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, σαν μπορούσε να καλύπτει επιχειρήσεις που συστηματικά και επαγγελματικά υποτιμολογούσαν ή υπερτιμολογούσαν προϊόντα και υπηρεσίες.

Και ο λαός έψαχνε για καινούριους σωτήρες όπως και πριν, που θα εγγυηθούν το εισόδημά τους, που θα εγγυηθούν το εργασιακό τους καθεστώς που θα εγγυηθούν την ασυλία τους ή τα εργασιακά τους δικαιώματα ή προνόμια. Έψαχνε και ψάχνει ακόμα τον μεσσία.

Δεν υπάρχει Μεσσίας...Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε όπως είχε πει ο ΓΑΠ, μόνο που δεν συγκρούστηκε ποτέ με οργανωμένα συμφέροντα.

Ούτε θα τα κάψουμε όλα και θα ξεκινήσουμε από την αρχή ούτε θα τα κρατήσουμε όλα όπως πριν.

Διάλογος,συζήτηση, διαβούλευση και επικράτηση του δημόσιου συμφέροντος είναι ο καλύτερος δρόμος. Δεν θα ξαναγυρίσουμε στα χρωματιστά καφενεία, δεν θα ξαναγυρίσουμε στις ψεύτικες υποσχέσεις, δεν θα αφήσουμε τη χώρα να παραμείνει εξαρτημένη από δάνεια και δανειστές. Θα ξανασταθούμε στα πόδια μας, αν αναπτύξουμε τις παραγωγικές μας δυνάμεις, αν εξασφαλίσουμε ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στους συμπολίτες μας που υποφέρουν, αν συμβαδίσουμε με μια καλώς εννοούμενη επιχειρηματικότητα και καινοτομία η οποία θα σέβεται το περιβάλλον και τους εργαζόμενους.

Δεν υπάρχουν προδότες και δωσίλογοι αλλά διαφορετικές αντιλήψεις για τη διέξοδο από την κρίση.

Η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα είτε το θέλουμε είτε όχι, σε αυτό λοιπόν το διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα ή θα κλειστεί στο καβούκι της και θα γίνει η Αλβανία του Χότζα ή θα ανοιχτεί και θα προσελκύσει κεφάλαια από το εξωτερικό που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία της, θα μειώσουν την ανεργία και θα της δώσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει όσο η χώρα ήταν σε κομματικό και πελατειακό καθεστώς.

Στην αντίρρησή σας ότι με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. θα προχωρήσουμε σε αυτό το σχέδιο;

Η απάντηση είναι πως δυστυχώς αυτή τη στιγμή η ΔΗΜΑΡ δεν βρίσκει άλλους συνομιλητές που να δέχονται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, το νέο ρόλο της χώρας στην παγκοσμιοποίηση, την επιχειρηματικότητα ως εργαλείο ανάπτυξης, και το όραμα μιας Ευρώπης διαφορετικής. Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ παραμένει η μόνη πολιτική δύναμη της Αριστεράς που αναγνωρίζει τις δυσκολίες, που δέχεται την  κρίσιμη καμπή που περνά η χώρα και που βάζει νερό στο κρασί της για να υπάρξει στην αρχή σταθεροποίηση της οικονομίας και όταν θα περάσουμε στη φάση της ανάπτυξης θα ξεδιπλώσει και τις αναγκαίες προσαρμογές προς την καθιέρωση καλύτερων συνθηκών εργασίας, ασφάλισης και εισοδήματος. Προς το παρόν παίζουμε άμυνα και την παίζουμε όσο μπορούμε με το ισχνό 6%.

Οι αλλαγές που έχουμε επιφέρει στα σχέδια της Τρόικας είναι πολύ περισσότερες από αυτές που θα είχαμε καταφέρει αν ανήκαμε στην αντιπολίτευση. Η προσπάθεια κρίνεται εκ του αποτελέσματος και αν καταφέρει η χώρα να βγει από την ύφεση η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη κυβέρνηση έστω και αν κατηγορήθηκε από πολλούς ως αχρείαστη θα εκτιμηθεί από τον κόσμο.

Ο στόχος μας είναι η διάσωση της χώρας και η παραμονή της εντός μιας ευρωπαϊκής δημοκρατικής τροχιάς που θα της εξασφαλίσει οικονομική ανάπτυξη, συνεχή δημοκρατική ζωή, συμμάχους σε εθνικά θέματα και αντοχές στον σκληρό αγώνα της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης οικονομίας.

Share