Ας
φανταστούμε ένα φυσιολογικό νεογέννητο που μόλις βγήκε από την κοιλιά της μάνας
του και την αποχωρίζεται μεταξύ άλλων για να ζυγιστεί, να πλυθεί κάτω από τη
βρύση και να ντυθεί. Η επιστήμη πλέον γνωρίζει τι συμβαίνει στη νέα αυτή ύπαρξη
κατά τις κρίσιμες πρώτες της στιγμές.
Σε
πρώτη φάση το μωρό που κρατιέται μακριά από τη μητέρα του διαμαρτύρεται και
κλαίει. Όσοι έχουν γνώση αυτών των στιγμών θα σας πουν ότι στην πραγματικότητα
τσιρίζει. Τι συμβαίνει στο σώμα του; Το συμπαθητικό νευρικό του σύστημα ανάβει
κόκκινο συναγερμό.
Ξαφνικά
η αρτηριακή του πίεση ανεβαίνει στα ύψη, η αναπνοή του γίνεται άρρυθμη,
συσπάται ολόκληρο και βρίσκεται σε αναταραχή. Έχει ταχυκαρδία, υπερβολική
εγρήγορση, σύσπαση των μυών του και οξύ κλάμα. Ο οργανισμός του κατακλύζεται
από τις ορμόνες του στρες. Αυτές χύνονται σε δεκαπλάσια ποσότητα στο αίμα του,
με κίνδυνο μεταβολικών διαταραχών, υποθερμίας και μειωμένης γλυκόζης του
αίματος.
Μία
από αυτές τις ορμόνες, η κορτιζόλη, μπορεί σε επίμονα υψηλά επίπεδα να μειώσει
τα αντισώματά του, την άμυνά του γενικότερα απέναντι σε μικρόβια και να
προκαλέσει ευαισθησία σε σωματικές και ψυχικές αρρώστιες. Υγιείς μηχανισμοί που
προάγουν την σωστή αύξηση, την ανάπτυξη, την ωρίμανση των οργάνων του κλείνουν.
Η κατεξοχήν ορμόνη της γέννας, η ωκυτοκίνη ή και ορμόνη της αγάπης,
εξαφανίζεται. Έντονο στρες διαταράσσει το μεταβολισμό του ασβεστίου, έναν
κρίσιμο μηχανισμό ενάντια στο θάνατο των κυττάρων. Έχει επίσης ως συνέπεια
μόνιμες αλλαγές σε υποδοχείς του νευρικού συστήματος, αυξάνοντας την πιθανότητα
για διαταραχές ύπνου, συμπεριφοράς, υπερκινητικότητα, κατάθλιψη και άλλες
ψυχοπαθολογικές καταστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Πως
θα μπορούσε να αισθάνεται ένα νεογέννητο που στερείται τη μάνα του; Δυστυχώς
είναι δύσκολο να μας το επιβεβαιώσει το ίδιο. Ωστόσο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις
ερευνητών, όταν ένα μωρό αφεθεί μακριά από τη γνώριμη ανθρώπινη επαφή, από τη
μόνη μυρωδιά που έχει έως τώρα γνωρίσει, βιώνει ίσως εμπειρίες που το ίδιο θα
μπορούσε με λόγια να περιγράψει ως:
«Σπάω
σε χίλια κομμάτια..»
«Πέφτω
στο κενό για πάντα..»
«Βρίσκομαι
στο χείλος του θανάτου..»
«Νιώθω
ανύπαρκτος..»
«Χάνω
κάθε ελπίδα πως θα βρω ξανά ό,τι έχασα..»
Το
μικρό στη ουσία αναγκάζεται να συμπεράνει ότι δεν είναι άξιο για αγάπη. Αν
σταματήσει τελικά το κλάμα είναι γιατί έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για
βοήθεια.
Ο
εξωτερικός παρατηρητής διαπιστώνει ότι το νεογέννητο σιγά – σιγά σταματάει να
κλαίει. Κάπου-κάπου κάνει κάποιες έντονες ανάσες λυγμών. Μπορεί να έχει ανοιχτά
τα ματάκια του και στυλωμένα στο κενό. Τι να συμβαίνει τώρα μέσα του;
από το Στέλιο Παπαβέντση
Πηγή:
www.mammycool.gr
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου