Συνέντευξη του Γιάννη Σερβετά στο «Χρόνο»: Πρέπει να ξαναγίνουμε παρέες…

Ο Γιάννης Σερβετάς βρέθηκε στην Κομοτηνή με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Προσωπικό Ημερολόγιο-Ανεκδοτολόγιο 2012» το οποίο και παρουσίασε χθες στις 7 το βράδυ.

Ο άνθρωπος της μικρής οθόνης, δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, γιατί μπαίνει καθημερινά, στα σπίτια των Ελλήνων.

Το ανεκδοτολόγιο το επιχείρησε και φέτος, φοβούμενος όπως είπε και ο ίδιος, ότι λόγω της καταστροφής του κόσμου που προβλέπουν στο τέλος του 2012, οι Μάγια θα είναι και το τελευταίο του. Ο Γιάννης Σερβετάς, φιλοξενήθηκε στο ράδιο Χρόνος 87.5 fm. Με το γνωστό πηγαίο του χιούμορ, σχολίασε τις εξελίξεις και μίλησε για το νέο του συγγραφικό εγχείρημα.

Δεύτερο «Προσωπικό Ημερολόγιο-Ανεκδοτολόγιο 2012». Τι νέο έχει αυτό το βιβλίο; 

-Το καινούριο που έχει το φετινό βιβλίο, είναι ότι έχει πιο πολλές ιστορίες και δικές μου και του κόσμου. Και αυτό, γιατί σιγά-σιγά τελειώνουν τα καλά ανέκδοτα, οπότε για να γεμίσουμε 365 μέρες που έχει ο χρόνος, συν τα ενδιάμεσα των μηνών, πρόλογοι, επίλογοι και πάει λέγοντας, κοντά στις 400 σελίδες βιβλίο δηλαδή, μπήκαν αναγκαστικά και δικές μου ιστορίες. 

Προσωπικές και ιστορίες του κόσμου και τα γενέθλια των αναγνωστών. Έχει πλάκα, είναι το καθιερωμένο ραντεβού που έχουμε με τους αναγνώστες.  Είναι ένα κομμάτι του βιβλίου που εγώ δεν το ήξερα. Δεν αισθάνομαι ακόμη συγγραφέας, δεν είμαι συγγραφέας, αλλά έχει τεράστιο ενδιαφέρον, όταν βρίσκομαι με ανθρώπους, που το διαβάζουν και μέσα σε μερικές κουβέντες μπορούν να ανακουφιστούν. Μπορούν να σκεφτούν, να πάνε λίγο πιο μπροστά το βιβλίο, να μου το πουν και εμένα και σιγά-σιγά να το φτιάχνουμε χρόνο με το χρόνο.

Μήπως μπήκε μέσα σας το σαράκι του συγγραφέα;

-Συγγραφέας δεν γίνεσαι από μόνος σου. Συγγραφέα σε κάνει ο κόσμος, τα χρόνια σε κάνουν συγγραφέα. Εγώ γράφω και ο τροχονόμος γράφει. Με αυτή την λογική μπορεί να είμαι συγγραφέας. Στην πραγματικότητα όμως, ακόμη είμαι στα σπάργανα, είναι κάτι που μ’ αρέσει.

Παιδικός συγγραφέας μπορώ να πω ότι είμαι, στα παραμύθια είμαι καλούτσικος, αλλά τώρα για να καθίσω να γράψω, όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα που γράφουν άλλοι που διαβάζω και θαυμάζω, όχι σε καμία περίπτωση. Εγώ γράφω μικρές σελίδες, είμαι πώς να πω το, καθημερινός χρονογράφος.

Τελικά το Ράδιο Αρβύλα είναι το καλύτερο δελτίο ειδήσεων. Συμφωνείτε;

-Σ’ αυτό δεν έχεις άδικο! Η αλήθεια είναι, ότι για να βγάλουμε αυτό το δελτίο ειδήσεων πρέπει να χωνέψουμε πολύ μεγάλη στεναχώρια και πίκρα. Για παράδειγμα, την προηγούμενη εβδομάδα διαβάσαμε στο ΦΕΚ για επιδόματα που θα δοθούν σε φετιχιστές, σε παιδεραστές και κοντέψαμε να πάθουμε κακό. Πηγαινοερχόμασταν και βρίζαμε όλοι.

Ήταν μισή μέρα που βρίζαμε συνεχώς, μέχρι να μπορέσουμε να πάρουμε αυτή την είδηση, να την αντιστρέψουμε και με ειρωνεία να την βγάλουμε προς τα έξω για να αντιδράσουμε. Διαφορετικά, έπρεπε να βγούμε στο γυαλί και να βρίζουμε, πράγμα που δεν είναι ούτε σωστό, ούτε σοφό γιατί, χάνεις και το νόημα όταν βρίζεις, ενώ έχεις δίκιο. Αν μπορείς να το σατιρίσεις, μπορείς να κάνεις μεγαλύτερο κακό.  Πολύ καλύτερα λοιπόν, με ένα χαμόγελο να γίνεις και πιο κατανοητός.

Είστε αισιόδοξος ότι θα βγούμε από αυτή την κατάσταση; Λένε ότι το 2012 είναι χρονιά καταστροφών, ο πλανήτης θα καταστραφεί. Εσείς τι πιστεύετε;

-Θα απαντήσω με έναν απλό τρόπο. Πάνω από όλα είμαι πατέρας και ως πατέρας έχω την υποχρέωση να είμαι αισιόδοξος. Έχω πολλά χρόνια ακόμη με το παιδί μου. Για να πάει μπροστά και το δικό μου και τα παιδιά όλου του κόσμου, είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος και θα συνεχίσω να προσπαθώ. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι ότι πρέπει να ξαναγίνουμε παρέες. Θα το πω διαφορετικά.

Εγώ στην Κομοτηνή βρίσκομαι έχοντας μαζί μου έναν φίλο, με το οποίο ήμασταν μαζί από την 1η δημοτικού. Με αυτό τον φίλο, όταν βγαίναμε έξω αν δεν είχα εγώ λεφτά, είχε αυτός, αν δεν είχε αυτός λεφτά είχα εγώ. Έτσι είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, γι’ αυτό είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Είμαστε μία παρέα 5-6 ατόμων έτσι. Πάντα στις παρέες κάναμε ρεφενέ για τον 5ο. Κάπως έτσι θα πορευτούμε, όχι πολύ καιρό ακόμη, μερικούς μήνες φαντάζομαι γιατί σιγά-σιγά, ή θα γκρεμιστεί όλο μαζί το σύστημα ή θα πάει μπροστά, αποκλείεται όμως να γκρεμιστεί!

Τι χρειάζεται να κάνουμε για να πάει μπροστά το σύστημα και να μην γκρεμιστεί;

-Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια για να δουλέψουμε, όχι για να παλέψουμε. Έχω την αίσθηση ότι είναι για λίγο καιρό ακόμη, ήδη δηλαδή ακούγονται κάποια θετικά μηνύματα. Από την άλλη, καταλαβαίνουν ορισμένοι και ρίχνουν τις τιμές.

Δηλαδή βλέπουμε και κάτι διαφορετικό. Να αλλάξει η ψυχολογία βρε αδερφέ! Άνθρωποι να γυρίζουν πίσω και να δουλεύουν επιτέλους τα χωράφια τους, που τα είχαν παρατήσει και καθόντουσαν στα καφενεία όλη μέρα.

Πηγή: www. xronos.gr

Share