Ή
μάλλον «και στην Ελλάδα, ΤΩΡΑ!»
(σε
1856 λέξεις)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Όχι
ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει καμιά ιδιαίτερη εξουσία (δυστυχώς)… Στις τάξεις της
ΕΕ είναι στην πραγματικότητα ενα όργανο για να μένουν ικανοποιημένοι οι πολίτες
της ΕΕ ότι καλύπτεται η φωνή των λαών και ότι οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από το Συμβούλιο των Υπουργών και την Επιτροπή. Πάμε παρακάτω όμως.
Το
Ευρωκοινοβούλιο είναι αυτό που είναι, είναι ένας θεσμός και αυτός, μπορεί να
μην είναι ακριβώς αυτός που θα θέλαμε, τελοσπάντων τον αναγνωρίζουμε…
Η
συμμετοχή και στις ευρωεκλογές ήταν κοντά στο 43%. Αν με την αποχή θεωρούν οι
συνειδητά απέχοντες πως στέλνουν μήνυμα στο σύστημα ότι είναι άδικο γιατί έτσι
κι αλλιώς οι λίγοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες μας, καλό θα ήταν
να αναθεωρήσουν για το αν θα πρέπει ή όχι να συμμετέχουμε οι πολίτες στις
εκλογές. Με τέτοια ποσοστά συμμετοχής, γίνεται το σύστημα ακόμη πιο άδικο,
γιατί αφήνουμε ακόμα λιγότερους πολίτες να εκλέξουν τους (ίδιους) λίγους να
κάνουν κουμάντο. Η αλλαγή δε θα έρθει μόνο από το σύστημα, η αλλαγή θα έρθει
και (ίσως κυρίως) από τους ανθρώπους. Τζάμπα τόσος Λένιν δηλαδή;
Το
ότι θα βγει ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός που θα είναι καλός και αγνός και άσπιλος
δεν πρόκειται να πείσει κανέναν πολίτη να τον ψηφίσει γιατί η δυσπιστία στο
σύστημα είναι εδραιωμένη και σε ορισμένες περιπτώσεις προδιαγεγραμμένη. Ο
πολιτικός είναι πολιτικός, όποιος και αν είναι, και στην ουσία μάχεται για μια
θέση "εξουσίας" γιατί θεωρεί ότι ο δικός του δρόμος είναι ο σωστός, ή
έστω σωστότερος από κάποιου άλλου. Ωστόσο, ενσωματώνεται σε ενα σύστημα, γιατί
αυτό το μέσο διαθέτουμε για να καθορίζουμε τις τύχες μας, τουλάχιστον σε ό,τι
αφορά τα πολιτικά πράγματα. Τον εαυτό του ο πολιτικός θα τον ψηφίσει, θα κάνει
μια κίνηση για να αλλάξει το σύστημα, όπως ο ίδιος εννοεί την αλλαγή. Το νόημα
δεν είναι όμως να ψηφίσει αυτός τον εαυτό του. Το νόημα είναι να τον ψηφίσει ο
κόσμος, για να μπορέσει να επιφέρει αυτήν την αλλαγή.
Δεν
πείθομαι ότι ένα σύστημα θα αλλάξει αν δε συμμετάσχουμε και εμείς σε αυτό. Οι
λίγοι που είναι στις θέσεις εξουσίας, βρίσκονται εκεί γιατί η μισή χώρα τους
ψήφισε και η άλλη μισή τους αψήφησε. Θεωρείτε ότι αυτοί οι λίγοι θα πάρουν το
μήνυμα με την αποχή ότι το σύστημα είναι άδικο; Μα, αυτοί το δημιούργησαν αυτό
το σύστημα και για τους ίδιους δουλεύει μια χαρά. Είδατε εσείς κάποιον να έχει
πάρει θετικά αποτελέσματα στον πρώτο γύρο των εκλογών και να βγήκε να
διαμαρτυρήθηκε για την αποχή; Αντιθέτως, σε τοπικό και κατά συνέπεια σε εθνικό
επίπεδο, είδα πολλούς να πανηγυρίζουν τις νίκες τους, τις εικονικές κατ’ εμέ
νίκες τους, πανηγυρίζοντας ακόμα και τις ήττες τους, επιλέγοντας να κάνουν τους
κινέζους για το θέμα της αποχής. Το έθιξαν όμως όσο πλησίαζαν οι μέρες για το
δεύτερο γύρο, γιατί απλώς ήταν πολιτικά ορθό να το θίξουν. Κατόπιν εορτής
βεβαίως.
Δε
θα αναλωθώ πάλι στους λόγους για τους οποίους κάποιος δεν ψηφίζει συνειδητά ή
όχι. Θα πάρω όμως το παράδειγμα της Δράμας, της πόλης μου, για να το
χρησιμοποιήσω όχι ως απόδειξη, αλλά ως εργαλείο εξυπηρέτησης της θεωρίας μου
ότι το σύστημα δεν αλλάζει μόνο από τους πολιτικούς αλλά και από τους
συνυπεύθυνούς τους (συνυπεύθυνους γιατί τους ψήφισαν ή δεν τους ψήφισαν), τους
πολίτες, που διορίζουν τους πολιτικούς που διαμορφώνουν το σύστημα.
Η
Δράμα είναι μια πόλη που έχει ζωή 2-3 φορές το χρόνο, με κάποιες εκδηλώσεις εδώ
κι εκεί. Είναι επίσης μια πόλη που καυχιέται για τα νερά και το πράσινό της.
Ωστόσο πολύς κόσμος κάθεται και πίνει τον καφέ του και αντικρίζει το πράσινο
και τα νερά και σκέφτεται «να ήμουν τώρα στην Αθήνα/Πήλιο/Κρήτη/Θεσσαλονίκη…».
Με αυτό εννοούν προφανώς ότι η Δράμα τους προσφέρει μόνο την εφήμερη απόλαυση
του καφέ και τίποτα παραπέρα. Αν το σύστημα δεν ήταν τέτοιο και δεν είχε
καταστρέψει τη Δράμα με τις αντιπαροχές και τη γενικότερη αστικοποίηση, θα
εξακολουθούσε να είναι μια πόλη με πράσινο, με νερά, με ανθρώπους που θα το
σέβονταν αυτό από μόνοι τους, γιατί μέσα σε αυτό το περιβάλλον θα είχαν
γεννηθεί και γαλουχηθεί. Οι νοοτροπίες των ανθρώπων θα ήταν διαφορετικές, η
πόλη η ίδια θα ήταν πόλος έλξης για περισσότερους ανθρώπους με ωραίες ιδέες, με
ιστορία, με κύρος. Η πολιτιστική μας δραστηριότητα θα ήταν πλουσιότερη, πιο
προχωρημένη, συνεπώς και η πολιτική μας καλλιέργεια θα ήταν καλύτερη.
Ενδεχομένως θα ήμασταν μια κοινωνία ανοιχτόμυαλη που θα προσπαθούσε να προβάλει
και να ωφελήσει τον εαυτό της και τους πολίτες της σε κάθε ευκαιρία. Δε θα
χρειαζόταν να κάνουμε εκστρατείες ενημέρωσης για την οικολογία και ούτε θα
υπήρχε πρωτοβουλία ποδηλατών και αγώνας για την καθιέρωση του ποδηλάτου. Πολύ
απλά δε θα υπήρχε ανάγκη.
Γιατί
όμως τώρα υπάρχει αυτή η ανάγκη; Πολύ απλά γιατί οι άνθρωποι το επέτρεψαν. Οι
πολίτες (και εγώ μέσα σε αυτούς) επέτρεψαν τη δημιουργία ενός συστήματος που
προέβαλε τον ατομικισμό, και αυτόν αποκλειστικά εξυπηρετούσε, και οι πολίτες
ήταν και είναι αυτοί οι οποίοι συμβάλλουν στη διαιώνιση του συστήματος αυτού.
Χρειαζόμαστε επειγόντως μια αλλαγή νοοτροπίας, μια καλύτερη παιδεία. Τα άλλα
όλα θα έρθουν από μόνα τους. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που ανάβουν τσιγάρο στο
ασανσέρ, που πετάνε σκουπίδια στο δρόμο, που κάνουν αντικανονικές προσπεράσεις
και που γενικά επιδεικνύουν έλλειψη σεβασμού στο συνάνθρωπό τους, στη φύση και
στα ζώα, τότε λυπάμαι, αλλά το σύστημά μας θα είναι αυτό που είναι. Για πάντα.
Με
το να είμαστε πολιτικά ορθοί και να φοβόμαστε να μιλήσουμε όταν είμαστε σε
δημόσια έκθεση, και αναφέρομαι σε εμένα, θεωρώντας ότι δεν έχουμε δικαίωμα να
κρίνουμε τις επιλογές του κόσμου γιατί έχουμε ευθύνη απέναντί του, τότε ποτέ δε
θα συμβάλουμε σε μια αλλαγή του συστήματος που μας κυβερνάει. Αντίθετα,
τοποθετούμε τον εαυτό μας ένα σκαλί πάνω από τον κόσμο και γινόμαστε αυτόματα
υπερόπτες, σε ελάχιστο και σε μέγιστο βαθμό, ανάλογα και με τον άνθρωπο.
Αν δεν
πούμε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι παρά κρύβουμε πίσω από όμορφα λόγια την
πραγματικότητα, λίγα πράγματα μπορούμε να καταφέρουμε. Η πολιτική ορθότητα μέσω
του προσεκτικού και προσεγμένου λόγου κρύβει και σκοπιμότητες ενίοτε από πίσω
της. Και η πολιτική ορθότητα και υπολογιστικότητα είναι και αυτά παράγοντες που
έχουν απομακρύνει τον κόσμο από τα κοινά. Βαρέθηκε ο κόσμος τις κρυφές
ατζέντες. Και τις βαρέθηκα και εγώ. Κάπως έτσι μιλούσαν και μιλάνε ΚΚΕ, Μάνος
και Τζήμερος (αν και η απαξιωτική ευθύτητα του τελευταίου με ξενέρωνε), και
είδαμε τι κατάφεραν. Τίποτα. Αλλά και εμείς τέτοιοι είμαστε. Βρίζουμε τους
πολιτικούς μας νυχθημερόν γιατί κινούνται υπόγεια και πίσω από την πλάτη μας,
αλλά όταν βρεθεί κάποιος να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να προτείνει
ριζοσπαστικές λύσεις που κανείς δεν τολμάει να ξεστομίσει, παραγκωνίζεται και
κατηγοριοποιείται ως κακός δαίμων. Και ας είναι και το ΚΚΕ και ας είναι και η
Δράση (για να πάρουμε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παρατάξεις) αυτός με τα
ριζοσπαστικά.
Γιατί
να φοβόμαστε να πούμε ότι ανάπτυξη μπορεί και να σημαίνει ενίσχυση του
ιδιωτικού τομέα; Ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που αναστενάζει καθημερινά όχι
μόνο με τις μειώσεις στα έσοδά του, αλλά και με τις ασφαλιστικές εισφορές και
τα ΙΚΑ των υπαλλήλων - αν υπάρχουν - και τις τρελές φορολογίες εισοδήματος, και
τα τέλη επιτηδεύματος, τα ενοίκια ή τα χαράτσια και τα λειτουργικά έξοδα και το
κερασάκι στην τούρτα, η μόνιμη αβεβαιότητα για το αύριο: Θα πουλήσω; Θα με
προτιμήσουν; Θα με πληρώσουν στην ώρα τους; Ιδιωτικός τομέας δεν είναι μόνο οι
μεγαλοεφοπλιστές που αποφασίζουν τις μοίρες μας. Ιδιωτικός τομέας είναι και ο
κάθε άνθρωπος που δεν μπόρεσε να τακτοποιηθεί σε μια δουλειά στο δημόσιο και
που αναγκάστηκε ή και προτίμησε να παλέψει μόνος του για να επιβιώσει,
ανοίγοντας ένα ραφείο, ένα φροντιστήριο, μια καφετέρια, ένα μαγαζί με είδη
προικός, ένα φαρμακείο και πάει λέγοντας.
Γιατί να μην το λέμε αυτό; Ή γιατί να
μη λέμε ότι η πράσινη ανάπτυξη μπορεί να σημαίνει και επένδυση στην τεχνολογία;
Γιατί πρέπει να δαιμονοποιούμε λέξεις και έννοιες φοβούμενοι το πολιτικό
κόστος; Γιατί να φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως ιδιωτικός τομέας,
αποτεφρωτήριο, γύφτοι, σκουπιδιάρηδες, ελαστικότητα εργασίας, ανάπηροι,
φιλελευθερισμός, αξιολόγηση;
Γιατί
να μη λέμε (εμείς που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε λίγο πιο ενεργά) ότι για να
έχουμε καλύτερο πολιτικό σύστημα πρέπει και οι ίδιοι μας να γίνουμε καλύτεροι
αλλά και εσείς (που επιλέγετε να μας ψηφίσετε ή όχι) να γίνετε λίγο καλύτεροι;
Τι φοβόμαστε; Να μη μας κρίνουν; Μα για αυτό θα πρέπει να το λέμε, για να μας
κρίνουν. Φοβόμαστε μήπως δε μας ψηφίσουν; Και; Η πολιτική αυτό είναι; Η ψήφος;
Πολιτική σημαίνει να εμπλεκόμαστε ενεργά στα της πολιτείας. Όχι να φοβόμαστε
μήπως και δε χαϊδέψουμε τα αυτιά κάποιου ή να φοβόμαστε να πούμε αλήθειες μήπως
και τις δανειστεί κάποιος άλλος «αντίπαλός» μας και μπορέσει να βελτιώσει έστω
και λίγο την απόδοσή του.
Σαφώς
και είναι δουλειά του πολιτικού να κάνει τη δημοκρατία και πάλι ελκυστική και
αυτά που μόλις διαβάσατε (αν φτάσατε μέχρι εδώ) αποτελούν απόδειξη για αυτό.
Είναι όμως και χρέος του κάθε πολίτη να βάλει το λιθαράκι του σε αυτήν την
προσπάθεια. Για να σε φέρω κοντά στη δημοκρατία, πρέπει να θέλεις να έρθεις.
Για να σε φέρω όμως, πρέπει εγώ να ξεμπροστιαστώ και να σου μιλήσω ανοιχτά για
το τι εστί πραγματική δημοκρατία, ποια είναι τα οφέλη και ποια τα μειονεκτήματά
της.
Γιατί η δημοκρατία δεν είναι μόνο ωραία λόγια και συνθήματα, είναι δύσκολα
έργα και συμβιβασμοί και νερωμένο κρασί, κάποιες φορές και τσακωμοί και
διαφωνίες. Αν εξακολουθείς να θέλεις να έρθεις, τότε μαζί θα έχουμε κερδίσει το
μεγαλύτερο στοίχημα από όλα, να ξαναγίνει ελκυστική η πολιτική αλλά και η
δημοκρατία. Όπως ακριβώς και σε μια σχολική τάξη, όπου η επιτυχία του μαθητή
είναι κατά 50% η ατομική του προσπάθεια και 50% η δουλειά του εκπαιδευτικού.
Όταν
είμαστε απαίδευτοι και αμέτοχοι (αμέτοχος δε σημαίνει απαίδευτος βέβαια),
βάζουμε φασίστες, εθνικιστές, σφετεριστές της εξουσίας, καταχραστές του
δημοσίου πλούτου, κομματολάγνους, εξουσιολάγνους, ατομιστές, πολιτικάντηδες και
αμφιβόλου ηθικής παράγοντες στο προσκήνιο, σε επίπεδο τοπικό, εθνικό και
ευρωπαϊκό. Αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας.
Όταν όμως οι ίδιοι μας
σκεφτόμαστε μόνο το τώρα (την ψήφο που θα πάει στον κύριο που μας έταξε κάτι,
το φίλο ή το φίλο φίλου που κατεβαίνει σε αυτές τις εκλογές και ας είναι και
λίγο αχρείος, την αποχή που θα τιμωρήσει τους κακούς κακούς πολιτικούς - να για
να μάθεις, ένα πράγμα) και αδιαφορούμε για τις επιλογές μας σε βάθος χρόνου,
τότε πάντοτε θα είμαστε δυσαρεστημένοι με την εξουσία και την πολιτική και
πάντα θα απέχουμε και πάντα θα είμαστε αποκομμένοι από τη διοίκηση και πάντα θα
μας αναλογεί ένα μεγάλο κομμάτι της ευθύνης για όλα αυτά που κατηγορούμε τους
πολιτικούς και το χώρο δράσης τους και πάντα θα θεωρούμε εαυτούς έρμαια των
πολιτικών επιλογών των άλλων και πάντα θα κάνουμε κύκλους γύρω από τα ίδια
πράγματα. Μέχρι να ζαλιστούμε και να πέσουμε κάτω και να πέσουν και οι
πολιτικοί καιροσκόποι να μας φάνε ζωντανούς. Και γιατί όχι, αφού θα τους το
έχουμε επιτρέψει με κάθε νόμιμη διαδικασία.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Κάποια
στιγμή πρέπει και στην Ελλάδα να κάνουμε τη Γαλλική μας Επανάσταση και να
συνειδητοποιήσουμε πως μόνο συμμετέχοντας (συν Αθηνά και χείρα κίνει δηλαδή)
μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα που μας δυσαρεστούν. Οι μεν πολιτικοί
πετώντας τις μάσκες τους και οι δε πολίτες κάνοντας ενημερωμένες πολιτικές
επιλογές.
Με
σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης (sic),
Κεραμιτσόπουλος
Πολύκλειτος
Μέλος
Πρότζεκτ Δράμας 2020 (που λέει και η σφραγίδα μας)
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου