Αναπόφευκτο το τέλος στη μονιμότητα και οι απολύσεις

Στις αρχές του 2010 τα ζητήματα της άρσης της μονιμότητας και των απολύσεων στο δημόσιο έμοιαζαν ως κεραυνοί εν αιθρία.

Σαν κοινωνία δεν διαθέταμε την ωριμότητα να δούμε πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και είναι θέμα χρόνου η πραγματικότητα να επιβάλει τους κανόνες της.

Οι κανόνες προσαρμογής μεταξύ πολλών άλλων, αφορούσαν και αφορούν την πλήρη αναδόμηση του δημόσιου τομέα με απολύσεις, άρση της μονιμότητας και αμοιβές αναλόγως της απόδοσης.

1) Αναπόφευκτο το  τέλος στη μονιμότητα και οι απολύσεις...

Στις αρχές του 2010 τα ζητήματα της άρσης της μονιμότητας και των απολύσεων στο δημόσιο έμοιαζαν  ως  κεραυνοί εν αιθρία.

Σαν κοινωνία δεν διαθέταμε την ωριμότητα να δούμε πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και είναι θέμα χρόνου η πραγματικότητα να επιβάλει τους κανόνες της. Οι κανόνες προσαρμογής μεταξύ πολλών άλλων, αφορούσαν και αφορούν την πλήρη αναδόμηση του δημόσιου τομέα με απολύσεις, άρση της μονιμότητας και αμοιβές αναλόγως της απόδοσης.

Εκείνη την περίοδο ο κύριος Ρέππας (και άλλοι πολιτικοί σαν αυτόν) νουθετούσε τους συναδέλφους του υπουργούς να μην κουνάνε το δάχτυλο στους εργαζόμενους στο δημόσιο γιατί θα εισπράξουν το παράσημο της ανοιχτής παλάμης...

Χθες ο ίδιος υπουργός μιλούσε για επαναξιολόγηση όλων των υπαλλήλων του δημοσίου και εξέφραζε την άποψη πως η άρση της μονιμότητας δεν είναι ταμπού. Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Ας μην κοροϊδευόμαστε, όποιος «διαβάζει» στοιχειωδώς  τη συγκυρία, καταλαβαίνει πως η επαναξιολόγηση αποτελεί διαδικασία χρήσιμη για την ανασυγκρότηση, αλλά στο βάθος δείχνει την πόρτα εξόδου.

Οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων αποδείχτηκαν ατελέσφορες προσπάθειες μείωσης των δαπανών.  Στο δημόσιο όπως και σε κάθε άλλη εργασία, το κίνητρο για την υψηλότερη απόδοση θα πρέπει να είναι η υψηλότερη αμοιβή. Η απώλεια της εργασίας θα πρέπει να αποτελεί συνέπεια για όποιον δεν ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του.

Οι ισοπεδωτικές εξισώσεις «θάβουν» τις προθέσεις και μαζί και τους ανθρώπους. Η ανισότητα και τα κίνητρα αποτελούν βασικές προϋποθέσεις  της προόδου μιας κοινωνίας.

Αν από τα τέλη του 2009 και τις αρχές του 2010 είχαμε προβεί στη μείωση του κράτους και την μεταρρύθμιση, ίσως θα είχαμε αποφύγει τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Είναι σε μεγάλο βαθμό οι αντίπαλοι των μεταρρυθμίσεων που ευθύνονται για τα σκληρά, και λόγω πλημμελούς εφαρμογής, αδιέξοδα μνημόνια.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο εκουσίως, έχει καταστήσει πιο σκληρό και περισσότερο μακροχρόνιο το μνημόνιο και την επιτήρηση από τους δανειστές. Το ίδιο θα συνέβαινε και αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών ευθύς εξ αρχής και «δραπέτευε» στο άγνωστο παρελθόν με την επιστροφή στη δραχμή.

Θα επέστρεφε με χειρότερες προϋποθέσεις και μετά από μεγαλύτερες ταλαιπωρίες στο «μαντρί» που ανήκει.

Συχνά η ιστορία έχει ειρωνική διάθεση με όλους μας...

Οι απολύσεις

Αφού λοιπόν «μηρυκάσαμε» ως κοινωνία διάφορες εικασίες και πελατειακές θεωρίες για μετατάξεις, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, εφεδρείες, επαναξιολογήσεις,  δύο χρόνια αργότερα φτάσαμε στο σημείο,  ένας υπουργός να αναγγέλλει πως η άρση της μονιμότητας δεν είναι ταμπού.

Το χαμένο χρόνο και τους πόρους που σπαταλήθηκαν σε αυτό το διάστημα της καθυστέρησης ποιος θα το χρεωθεί;

Οι απολύσεις στο δημόσιο, η άρση της μονιμότητας και η πλήρης αναδόμηση της ελληνικής οικονομίας σε μια βάση πιο παραγωγική είναι η μόνη διέξοδος από τη χρεοκοπία.

Ούτε δραχμές, ούτε η διανομή ευρώ με ελικόπτερο από τον Ντράγκι μπορεί να αναθερμάνει μια οικονομία που δεν παράγει σχεδόν τίποτα.

Ευθύς εξ αρχής από αυτή τη στήλη υποστηρίζουμε πως οι συμβάσεις δεν είναι ικανές να διατηρήσουν τους μισθούς ψηλά, απ’ την στιγμή που τελείωσαν τα δανεικά. Ούτε με την κατάργηση του 12ου και 13ου μισθού θα σταματήσει η πτώση, και ας λάβει η αριστερά 150%.

Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και συνδικάτα χάραζαν κόκκινες γραμμές... Στην άμμο απ΄ ό,τι δείχνει η συνέχεια.

Δεν είναι θέμα ψήφων, είναι θέμα ανταγωνιστικότητας. Ένας τρόπος υπάρχει να ανεβάσει κάποιος το μισθό του. Η ζήτηση εργασίας να υπερβεί την προσφορά.

Όσο η ανεργία καλπάζει, οι μισθοί θα μειώνονται. Η ανεργία θα καλπάζει όσο οι πολιτικοί θα διστάζουν να ακουμπήσουν την πελατειακή τους βάση και να αλλάξουν τη δομή του πολιτικού παιγνιδιού.

Αν αναδεικνύεται ένα στοίχημα για την ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, είναι να μην επιτρέψει στην αριστερή μεταφυσική "θολούρα" να κλείσει ούτε ένα εργοστάσιο. Να μην συνεχιστούν τα "εγκλήματα" της Πιρέλι, της Γκουντ Γίαρ και  εκατοντάδων άλλων επιχειρήσεων, σε όσες μονάδες μπορούν να αντέξουν.

Να μην ξεκινήσει η Ελλάδα από εκεί που ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια η Αλβανία και η Βουλγαρία.

Η χρεοκοπία

Με τη χρεοκοπία της Ελλάδας που ξεκίνησε το 2010 ολοκληρώνεται μια ολόκληρη περίοδος της νεότερης ιστορίας. Της νεότερης ελληνικής ιστορίας αλλά και της παγκόσμιας.

Ολοκληρώνεται η περίοδος της ευημερίας με δανεικά.

Η Ελλάδα επλήγη περισσότερο από τις άλλες δυτικές οικονομίες γιατί είχε μια σαθρή παραγωγική υποδομή προστατευμένη από δασμούς και γαλουχημένη με επιδοτήσεις.

Οι επιδοτήσεις είναι ο χειρότερος τρόπος αφαίμαξης των φορολογούμενων (εργαζόμενων) από την παρασιτική επιχειρηματική τάξη. Έχετε δε ποτέ την «προοδευτουριά» να αμφισβητεί το μοντέλο ανάπτυξης μέσω των επιδοτήσεων;

Επιδοτήσεις σημαίνει οι πολιτικοί να μοιράζονται  τα χρήματα των φορολογουμένων με επιχειρηματίες που συνήθως γίνονται επιχειρηματίες μόνο για να ροκανίζουν επιδοτήσεις.

Παρόλα αυτά το καινούριο μοντέλο της ελληνικής οικονομίας είναι παρόν. Έχει αρχίσει να χτίζεται από την περίοδο της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη.

Είναι οι μερικές δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις που δημιουργήθηκαν ή ανδρώθηκαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και είναι εξαγωγικές και διαθέτουν πολυεθνική δραστηριότητα.

Παράγουν, στην Ελλάδα, στη Κίνα, τη Βουλγαρία και πωλούν σε όλο τον κόσμο με τους ίδιους όρους ανταγωνιστικότητας με όλους τους άλλους.

Πριν το 2000 οι ελληνικές πολυεθνικές μετριόνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τώρα είναι δεκάδες και μετά τη μεταρρύθμιση που ακολουθεί τη χρεοκοπία, θα είναι εκατοντάδες.

Αν αποτύχει η μεταρρύθμιση θα αποχωρήσουν και οι δεκάδες από την Ελλάδα.

2) Κερδίζει πόντους το θετικό σενάριο...

Η αγορά συνεχίζει το θετικό σερί προεξοφλώντας θετική εξέλιξη τόσο στο «κούρεμα» όσο και κυρίως στην επόμενη του «κουρέματος» ημέρα.

Δεν μπορούν να γίνουν προβλέψεις τεχνικής φύσης σε αυτό το περιβάλλον, πριν πρώτα δοκιμαστούν και επιβεβαιωθούν οι πρώτες στηρίξεις.

Κάθε μέρα που περνά δείχνει να ενισχύει το θετικό σενάριο. Όταν και αν οριστικοποιηθεί η σωτηρία της χώρας θα βγουν από τα συρτάρια και τα επιχειρηματικά πλάνα και θα αρχίσει το χρηματιστήριο να λειτουργεί σαν χρηματιστήριο.

Απομένει να συμπέσουν οι ρυθμοί του ελληνικού χρηματιστηρίου, που μοιάζει με πιεσμένο ελατήριο, με αυτούς των διεθνών αγορών.

3) Η φράση της μέρας...

Η ποιότητα της ζωής ενός ανθρώπου είναι ευθέως ανάλογη με την αποφασιστικότητά του να είναι ο καλύτερος, ανεξάρτητα από το πεδίο δράσης που έχει διάλέξει.

Vince Lombardi, 1913-1970, Αμερικανός προπονητής ράγκμπυ.

Πηγή: www.capital.gr

Share