Ένας απολογισμός πάντα συνοδεύεται από αξιολόγηση και σκέψεις για το τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε πόσο μάλλον σήμερα. Σήμερα που απαιτείται η αυτοκριτική και ο επαναπροσδιορισμός των αξιών, των σχέσεών μας με τον εαυτό μας και τους άλλους καθώς και με τον τόπο μας.
Πάντα πίστευα ότι το όφελος της κοινότητας, του τόπου, δεν είναι θέμα μόνο κρατικής πολιτικής αλλά και ευθύνη της κοινωνίας των πολιτών και του καθενός από μας.
Στην εποχή των διευρυμένων εγώ και των πελατειακών σχέσεων που καθόρισαν αντιλήψεις και συμπεριφορές χάθηκαν σκέψεις και προτάσεις πολλών ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν είχαν βαφτίσει την ατομικότητα συλλογικότητα και πού πίστευαν ότι η ΄΄η συγκολλητική ουσία της κοινωνίας΄΄ δεν είναι ο κομματισμός, η καχυποψία, η υπονόμευση αλλά η συντροφικότητα, η συλλογικότητα.
Ως συγκολλητική ουσία της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να θεωρηθεί η δυναμική της συλλογικής μνήμης του τόπου που εμπεριέχει τεχνικές απόδρασης και υπέρβασης των δυσκολιών. Μέσα σ αυτά πλαίσια θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ σε παλιότερες προτάσεις του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης, καθώς τώρα αναγκαζόμαστε να ανασύρουμε ξεχασμένα αισθήματα φιλίας και συντροφικότητας και δημιουργικές δυνάμεις. Στο διάστημα των 8 ετών προτάθηκαν:
• Δίκτυο Μουσείων (2004) για τα μουσεία της νεώτερης πολιτιστικής κληρονομιάς, από την Ξάνθη έως την Ορεστιάδα με σκοπό: να αναδειχθούν μουσειολογικά διαφορετικές θεματολογίες να προβληθεί καλύτερα ο πολυποίκιλος και πολυσήμαντος λαϊκός πολιτισμός της Θράκης να συνεργαστούν όλοι ώστε όλες οι δράσεις να κοστίζουν λιγότερο και το σημαντικότερο να διαχέονται αυτές, σε παιδιά και ενήλικες.
• Οι λαογραφικές συλλογές, στα χωριά του νομού όπου οι τοπικοί σύλλογοι αγωνιούν να κρατήσουν, να αντιμετωπισθούν μέσα από ένα δίκτυο και μια ενιαία πολιτική. Η συνεργασία με τα τμήματα Μουσειολογίας των Πανεπιστημίων, θα εξασφάλιζε τις μελέτες και την ανάδειξη του υλικού τους, μέσα από ειδικούς (ιστορικούς –κοινωνιολόγους,λαογράφους) θα βελτιστοποιούσαν τη σχέση κόστους -απόδοσης. Με τον τρόπο αυτό να αναδεικνύεται και να ενισχύεται ο τόπος καθώς τα μέρη αυτά καθίστανται προορισμός.
• Να ασχοληθούμε με τα δίκτυα και τους θεσμούς για να επεκτείνουμε τις υπηρεσίες μας ΄΄στην αγορά ΄΄και να γίνει ο τόπος αναγνωρίσιμος μέσω αυτών των θεσμών, π.χ. το δίκτυο λαϊκές τελετουργίες του κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας των Αθηνών.
• Να δημιουργήσουμε μια τράπεζα ιδεών, ενισχύοντας ή επιλέγοντας νέες εμπνευσμένες πολιτιστικά ιδέες.
• Από το 2007 προσπαθήσαμε επί 1 χρόνο για την αποθήκη Νο 9 στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης η οποία θα είχε αποκατασταθεί από το ΥΠΠΟ και σήμερα η πόλη θα είχε έναν χώρο σημείο αναφοράς. Η προσπάθεια χάθηκε μέσα στα γρανάζια του αδίστακτου κομματισμού.
• Είχε γίνει πρόταση και μελέτη για όλη την οργάνωση Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Εθνογραφικού περιεχομένου, από νέους σκηνοθέτες παραγωγούς.
• Πρόταση και μελέτη για την ίδρυση του Eco Village στα Βόρεια του Ν.Έβρου.
• Για την πολιτιστική θωράκιση της σχολικής εκπαίδευσης και για να αντιμετωπισθεί ο 'πολιτιστικός τουρισμός' :
Τα παιδιά μας να υιοθετήσουν μνημεία και να ξεναγούν τους μαθητές άλλων σχολείων. Έτσι μόνον θα έχουμε στο μέλλον ευαισθητοποιημένους πολίτες. Για παράδειγμα: Τα παιδιά της Β/θμιας εκπαίδευσης στους Μεταξάδες με την συνεργασία του Ε.Μ.Θ. και της εφορίας Βυζαντινών Aρχαιοτήτων, να αναδείξουν τις εγχάρακτες πλάκες, έξω από τον κοιμητηριακό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου με σκοπό να μάθουν να γίνουν μέτοχοι του τόπου τους.
• Να αναδείξουμε με σεβασμό το αγροτικό τοπίο της υπαίθρου, και να κατευθύνουμε π.χ. ένα ποσοστό επισκεπτών της μικρής Δοξη –Πάρας στη διαδρομή Μεταξάδες, Αλεποχώρι,Παλιούρι,Βρυσικά. Όχι μόνο για τις ενδιαφέρουσες μεταβυζαντινές εκκλησίες αλλά και για το υπέροχο αγροτικό τοπίο της περιοχής και το αρχιτεκτονικό σύνολο του χωριού όπου ο ξένος ακόμη αντιμετωπίζεται ως φιλοξενούμενος και όχι ως τουρίστας.
• Από το 2002 επισημάναμε πολλές φορές, τους λόγους ανάδειξης της παραδοσιακής διατροφής και έγινε προσπάθεια για να συμπεριληφθεί στους χώρους εστίασης.
• Από το 2007 προτείναμε Πανελλαδικό Φεστιβάλ Γευσιγνωσίας με τα παιδιά της Β/θμιας εκπαίδευσης, με πολλαπλό όφελος για τον τόπο.
• Η πρόταση για το Μουσείο Πέτρας στα Πετρωτά (09-04-2006, «Σκέψεις για έναν επαναπροσδιορισμό της παράδοσης») αλλά και το φεστιβάλ Γκάιντας το οποίο ήταν μια ιδέα που εκφράστηκε ταυτόχρονα από μας και από τον Ρένο Χαραλαμπίδη υλοποιήθηκαν. Όμως θα ήθελα να επισημάνω κάτι πολύ απλό. Η όποια ιδέα είναι προϊόν πολλών διεργασιών εκείνος που απλά την υιοθετεί δεν κατέχει όλες τις διαστάσεις υλοποίησης των.
Παρόλα αυτά το ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό και πρέπει να το κυνηγήσουμε.
Με εκτίμηση
Αγγελική Γιαννακίδου
Πάντα πίστευα ότι το όφελος της κοινότητας, του τόπου, δεν είναι θέμα μόνο κρατικής πολιτικής αλλά και ευθύνη της κοινωνίας των πολιτών και του καθενός από μας.
Στην εποχή των διευρυμένων εγώ και των πελατειακών σχέσεων που καθόρισαν αντιλήψεις και συμπεριφορές χάθηκαν σκέψεις και προτάσεις πολλών ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν είχαν βαφτίσει την ατομικότητα συλλογικότητα και πού πίστευαν ότι η ΄΄η συγκολλητική ουσία της κοινωνίας΄΄ δεν είναι ο κομματισμός, η καχυποψία, η υπονόμευση αλλά η συντροφικότητα, η συλλογικότητα.
Ως συγκολλητική ουσία της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να θεωρηθεί η δυναμική της συλλογικής μνήμης του τόπου που εμπεριέχει τεχνικές απόδρασης και υπέρβασης των δυσκολιών. Μέσα σ αυτά πλαίσια θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφερθώ σε παλιότερες προτάσεις του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης, καθώς τώρα αναγκαζόμαστε να ανασύρουμε ξεχασμένα αισθήματα φιλίας και συντροφικότητας και δημιουργικές δυνάμεις. Στο διάστημα των 8 ετών προτάθηκαν:
• Δίκτυο Μουσείων (2004) για τα μουσεία της νεώτερης πολιτιστικής κληρονομιάς, από την Ξάνθη έως την Ορεστιάδα με σκοπό: να αναδειχθούν μουσειολογικά διαφορετικές θεματολογίες να προβληθεί καλύτερα ο πολυποίκιλος και πολυσήμαντος λαϊκός πολιτισμός της Θράκης να συνεργαστούν όλοι ώστε όλες οι δράσεις να κοστίζουν λιγότερο και το σημαντικότερο να διαχέονται αυτές, σε παιδιά και ενήλικες.
• Οι λαογραφικές συλλογές, στα χωριά του νομού όπου οι τοπικοί σύλλογοι αγωνιούν να κρατήσουν, να αντιμετωπισθούν μέσα από ένα δίκτυο και μια ενιαία πολιτική. Η συνεργασία με τα τμήματα Μουσειολογίας των Πανεπιστημίων, θα εξασφάλιζε τις μελέτες και την ανάδειξη του υλικού τους, μέσα από ειδικούς (ιστορικούς –κοινωνιολόγους,λαογράφους) θα βελτιστοποιούσαν τη σχέση κόστους -απόδοσης. Με τον τρόπο αυτό να αναδεικνύεται και να ενισχύεται ο τόπος καθώς τα μέρη αυτά καθίστανται προορισμός.
• Να ασχοληθούμε με τα δίκτυα και τους θεσμούς για να επεκτείνουμε τις υπηρεσίες μας ΄΄στην αγορά ΄΄και να γίνει ο τόπος αναγνωρίσιμος μέσω αυτών των θεσμών, π.χ. το δίκτυο λαϊκές τελετουργίες του κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας των Αθηνών.
• Να δημιουργήσουμε μια τράπεζα ιδεών, ενισχύοντας ή επιλέγοντας νέες εμπνευσμένες πολιτιστικά ιδέες.
• Από το 2007 προσπαθήσαμε επί 1 χρόνο για την αποθήκη Νο 9 στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης η οποία θα είχε αποκατασταθεί από το ΥΠΠΟ και σήμερα η πόλη θα είχε έναν χώρο σημείο αναφοράς. Η προσπάθεια χάθηκε μέσα στα γρανάζια του αδίστακτου κομματισμού.
• Είχε γίνει πρόταση και μελέτη για όλη την οργάνωση Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Εθνογραφικού περιεχομένου, από νέους σκηνοθέτες παραγωγούς.
• Πρόταση και μελέτη για την ίδρυση του Eco Village στα Βόρεια του Ν.Έβρου.
• Για την πολιτιστική θωράκιση της σχολικής εκπαίδευσης και για να αντιμετωπισθεί ο 'πολιτιστικός τουρισμός' :
Τα παιδιά μας να υιοθετήσουν μνημεία και να ξεναγούν τους μαθητές άλλων σχολείων. Έτσι μόνον θα έχουμε στο μέλλον ευαισθητοποιημένους πολίτες. Για παράδειγμα: Τα παιδιά της Β/θμιας εκπαίδευσης στους Μεταξάδες με την συνεργασία του Ε.Μ.Θ. και της εφορίας Βυζαντινών Aρχαιοτήτων, να αναδείξουν τις εγχάρακτες πλάκες, έξω από τον κοιμητηριακό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου με σκοπό να μάθουν να γίνουν μέτοχοι του τόπου τους.
• Να αναδείξουμε με σεβασμό το αγροτικό τοπίο της υπαίθρου, και να κατευθύνουμε π.χ. ένα ποσοστό επισκεπτών της μικρής Δοξη –Πάρας στη διαδρομή Μεταξάδες, Αλεποχώρι,Παλιούρι,Βρυσικά. Όχι μόνο για τις ενδιαφέρουσες μεταβυζαντινές εκκλησίες αλλά και για το υπέροχο αγροτικό τοπίο της περιοχής και το αρχιτεκτονικό σύνολο του χωριού όπου ο ξένος ακόμη αντιμετωπίζεται ως φιλοξενούμενος και όχι ως τουρίστας.
• Από το 2002 επισημάναμε πολλές φορές, τους λόγους ανάδειξης της παραδοσιακής διατροφής και έγινε προσπάθεια για να συμπεριληφθεί στους χώρους εστίασης.
• Από το 2007 προτείναμε Πανελλαδικό Φεστιβάλ Γευσιγνωσίας με τα παιδιά της Β/θμιας εκπαίδευσης, με πολλαπλό όφελος για τον τόπο.
• Η πρόταση για το Μουσείο Πέτρας στα Πετρωτά (09-04-2006, «Σκέψεις για έναν επαναπροσδιορισμό της παράδοσης») αλλά και το φεστιβάλ Γκάιντας το οποίο ήταν μια ιδέα που εκφράστηκε ταυτόχρονα από μας και από τον Ρένο Χαραλαμπίδη υλοποιήθηκαν. Όμως θα ήθελα να επισημάνω κάτι πολύ απλό. Η όποια ιδέα είναι προϊόν πολλών διεργασιών εκείνος που απλά την υιοθετεί δεν κατέχει όλες τις διαστάσεις υλοποίησης των.
Παρόλα αυτά το ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό και πρέπει να το κυνηγήσουμε.
Με εκτίμηση
Αγγελική Γιαννακίδου
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου