«Η καλύτερη χρονιά των 35 χρόνων
του»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,
ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του
Φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Λίγο πριν σημάνει το τέλος μιας ακόμα φεστιβαλικής εβδομάδας εδώ στην
βορειοελλαδίτισσα κοιτίδα του νέου
ελληνικού σινεμά, ο Αντώνης Παπαδόπουλος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής ενός από τα
πιο αγαπημένα Φεστιβάλ των απανταχού κινηματογραφιστών, του Φεστιβάλ Ταινιών
Μικρού Μήκους Δράμας, μετρά κατακτήσεις κόπων, κινηματογραφιστών και
διοργανωτών και, θεωρεί ότι η χρονιά που
πέρασε ήταν η καλύτερη από τις 35 που έζησε μέχρι σήμερα το Φεστιβάλ, παρόλη την κρατική «ανορθολογία»…
Ήταν μια καλή χρονιά;
Άψογη! Σ’ ότι αφορά τη δικιά μας δουλειά στη διοργάνωση αλλά κυρίως
γιατί μας βοήθησαν οι ταινίες. Πάρα πολλές και πολύ καλές. Ήταν η καλύτερη χρονιά των 35 χρόνων του.
Ο μεγάλος αριθμός συμμετοχών, είναι
ο στόχος ενός επιτυχημένου φεστιβάλ;
Όχι. Ο στόχος είναι να ‘χουμε τον ικανό αριθμό ποιοτικών ταινιών. Φέτος, σχεδόν τριπλασιάστηκε ο αριθμός των
ταινιών που υποβλήθηκαν. Αυτό σημαίνει ότι , υπήρξε μια τεράστια ανάγκη
έκφρασης. Είναι αξιοσημείωτο το ότι μεσούσης της βαθιάς κρίσης κατατέθηκαν 209 ταινίες. Από
αυτές οι 84 πέρασαν στο διαγωνιστικό.
Μάλιστα οι περισσότερες είναι
ιδιωτικές παραγωγές. Μόλις δέκα μόνο είναι κρατικές.
Βοήθησε βέβαια και η συνένωση του ψηφιακού τμήματος με το κεντρικό
πρόγραμμα.
Η συνένωση των δυο φορμάτ έγινε για δικαιοσύνη και οικονομία. Και για
λόγους προστασίας των νέων κινηματογραφιστών. Δεν έγινε τέτοια έκρηξη εξαιτίας
αυτής της συνένωσης. Κυρίως είναι
αποτέλεσμα μιας κοινωνικής αναγκαιότητας. Όλα τα χρόνια, ο δραματουργικός κορμός, και εδώ και στο
εξωτερικό, ήταν κυρίως οι διαπροσωπικές
σχέσεις. Φέτος, στην ελληνική παραγωγή
ταινιών αποτυπώθηκε έντονα ο κοινωνικός
προβληματισμός. Η ανεργία και τα χρέη,
η άνοδος των φασιστών αλλά και οι «άρρωστες» ενδοοικογενειακές σχέσεις.
Ο απόηχος δηλαδή της κοινωνικής κρίσης.
Εκτός από το βασικό υλικό, τις
ταινίες, φέτος παρατηρήσατε και αύξηση των επισκεπτών στη Δράμα κατά τη
διάρκεια της φεστιβαλικής εβδομάδας;
Ήρθε πολύ κόσμος. Φαίνεται πως αυτή η δύσκολη περίοδος που βιώνουμε μας
φέρνει πιο κοντά. Και η Δράμα είναι ένας
από τους ελάχιστους οργανισμούς που είναι υγιής. Οι άνθρωποι νιώθουν καλά εδώ
γιατί βρίσκουν ένα απάγκιο. Γίνομαι
αποδέχτης σχολίων και εντυπώσεων και το πιστεύω: η Δράμα είναι ένα κύτταρο
δημιουργίας. Ένα ξεσκαρτάρισμα, όπως έλεγα στην τελετή έναρξης. Οι άνθρωποι έρχονται εδώ για να βγουν προς τα
έξω.
Είστε ο καλλιτεχνικός διευθυντής που
διεθνοποίησε το Φεστιβάλ Δράμας. Φέτος, ενηλικιώθηκε η διεθνής του ταυτότητα…
Έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά του. Και για μένα προέχει η δημιουργία
μιας αίθουσας. Με πονάει που οι Δραμινοί έρχονται στις αίθουσες και δεν μπορούν
να μπουν μέσα.
Είναι μια από τις κατευθύνσεις σας
όταν μιλάτε για την περαιτέρω εξέλιξη του θεσμού;
Ναι, το ένα μου μέλημα είναι μια μεγάλη αίθουσα 600-700 θέσεων και το
άλλο, να φτιάξω ένα film market. Ένα πραγματικό market πολύ καλά οργανωμένο, απ’ όπου θα
μπορούν να βρίσκουν και να αγοράζουν ταινίες οι διανομείς, οι παραγωγοί, τα
κανάλια. Και θέλω να το διοχετεύσω στον
άξονα της νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Όλα αυτά τα χρόνια, παρατηρείτε μια
όσμωση μεταξύ των κινηματογραφιστών εδώ στη Δράμα;
Όχι. Λυπάμαι που οι Έλληνες φίλοι
μου νέοι κινηματογραφιστές θεωρούν ότι είναι αυτάρκεις και δεν παρακολουθούν ξένες
ταινίες. Λυπάμαι πάρα πολύ γι’ αυτή την
«αυτάρκεια» του νεοελληνικού πολιτισμού.
Όχι μόνο των παιδιών αλλά και των γονέων τους…
Αντίθετα όμως, μεταξύ τους δουλεύουν
συνεργατικά. Μήπως είστε πολύ αυστηρός;
Έχω δικαίωμα να τους κατηγορώ γιατί δεν έρχονται να δουν τις ξένες
ταινίες, αλλά επαινώ τη συνεργατικότητά τους. Αναγνωρίζω το πνεύμα αλληλεγγύης
που αναπτύσσεται μεταξύ των Ελλήνων κινηματογραφιστών κι έχουμε να το δούμε
ίσως από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο . Αυτό το φαινόμενο μάλιστα το παρατήρησα και
από την περσινή τελετή λήξης –και το περιμένω και φέτος. Υπήρξε πολύ έντονη η
διάθεση επιβράβευσης των αποτελεσμάτων της κριτικής επιτροπής και από παιδιά
που δεν είχαν βραβευτεί.
Πιστεύετε στα βραβεία;
Απόλυτα. Αν κι εγώ δεν έχω βραβευτεί ποτέ, πιστεύω απόλυτα ότι τα
βραβεία βοηθούν στην ανέλιξη τους. Είναι απολύτως σίγουρο ότι αν φύγεις από τη
Δράμα με ένα βραβείο, κρατάς στα χέρια σου ένα επαγγελματικό διαβατήριο.
Και τι γίνεται με τα παιδιά που δεν
βραβεύονται;
Ακολουθούν το δρόμο τους, πιο ζόρικα, όπως τον έχουμε ακολουθήσει κι εγώ
και πολλοί άλλοι. Βέβαια μακάρι να μπορούσαμε, αν τα αξίζουν, να δώσουμε απόψε 84 βραβεία… Αλλά
το Φεστιβάλ της Δράμας δεν είναι μόνο τα βραβεία. Κυρίως η συμμετοχή και μόνο
των νέων κινηματογραφιστών εδώ είναι μια πρόκριση για την επαγγελματική τους
ανέλιξη.
Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους
είναι ένας Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Δράμας. Με τον Καλλικράτη η
πολιτεία επιχειρεί, όπως λέει, το νοικοκύρεμα της λειτουργίας των δημοσίων
υπηρεσιών. Τι ρόλο παίζει και στη διοργάνωση του θεσμού;
Ολετήρα! Κοιτάξτε, στην
προσπάθεια της κεντρικής διοίκησης να εξορθολογήσουν τα έξοδα και τις δαπάνες ,
έχουμε πέσει θύματα μιας απίστευτης… ανορθολογίας! Δεν είναι δυνατόν να μην
μπορείς να ταξιδέψεις για να κάνεις τη δουλειά σου στο εξωτερικό!
Η αβελτηρία του πρώην Υπουργού Πολιτισμού να μην εντάξει το Φεστιβάλ της
Δράμας στο νόμο του Κινηματογράφου μας οδήγησε στον Καλλικράτη και ούτε καθεξής
ώστε να φτάσουμε εδώ. Ένα φεστιβάλ κινηματογράφου δεν είναι δημόσια
υπηρεσία. Δεν μπορεί να δουλεύει σαν μια διεύθυνση του Υπουργείου Εξωτερικών.
Έχει ανάγκη μιας ευελιξίας. Εμείς πια
δεν την έχουμε. Πιστεύω να κρατήσει
την υπόσχεση του ο νέος Υπουργός
Πολιτισμού, ο κος Τζαβάρας, ότι θα κάνει κάποιες αλλαγές στο νόμο και θα περιλαμβάνουν
το Φεστιβάλ της Δράμας όπως και το Φεστιβάλ της Ολυμπίας.
Είστε αισιόδοξος;
Είμαι καταδικασμένος να αισιοδοξώ.
(Για το Γραφείο Τύπου: Μαρίνα
Αγγελάκη)
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου